Polen - dag 16

De dag begint grauw en grijs. Met andere woorden - het regent. Nou niet meteen ideaal weer maar daar hebben we wat op gevonden. Gisteren zagen we nl. tijdens onze zoektocht naar een hotel een vrij groot winkelcentrum. Nou, dat is overdekt en met een beetje mazzel kun je daar wel een uurtje zoet brengen. Met een beetje mazzel dus. Het centrum zit vol met winkels waar we in principe niets te zoeken hebben en de andere helft zijn kledingzaken waar ik wel snuffel maar waar ze maar weinig grote maten hebben. Op zich vreemd want waar kopen de redelijk gevulde Poolse dames hun kleding. Daarbij dan wel weer opgemerkt dat ze regelmatig een maatje (of twee) kleiner dragen dan dat ze nodig zouden hebben. Och, niet getreurd, we hebben wat tijd doorgebracht in Poolse winkels en dat kan ook verfrissend werken. Hoe verfrissend zal ik zo vertellen. Aan de buitenkant leek het winkelcentrum groter dan toen we binnenliepen. Fata morgana? En dat in Polen. Nee, vast niet. Nee, tuurlijk niet. Het centrum in opgedeeld in 2 segmenten en als we bij de een wegrijden zien we het andere deel. Verrek, hoe kom je daar nou met de auto en trouwens hoe zou je er zonder de auto zijn gekomen? Over de muur is niet zo handig, slecht voor ons en voor de auto ook niet zo geweldig goed. Doet die meteen mee in de categorie "totaal verval".

Wacht, daar is een inrit. Ja, hier even parkeren en we kunnen de rest bekijken. Ik een kledingwinkel in en Jaap even naar de Mediamarkt - je weet maar nooit of ze dat hier hebben wat wij zoeken. Ik slaag wel voor 2 shirtjes bij de kledingzaak, Jaap niet voor de telefoonhouder in de auto.

Dan nog maar even naar de Biedronka (weten jullie nog - die supermarkt van het LIEVEheersbeestje.) Let op de hoofdletters. We kopen een paar dingen en als Jaap contant wil betalen gaat de dame bij de kassa volkomen door het lint. Euh..... Jaap heeft te groot geld voor deze aankoop en mevrouw heeft daar niet van terug. Jaap vraagt vriendelijk of ze Engels spreekt. NEIN! Ok geen Engels dus. Of ze Duits spreekt. NEIN! Vervolgens krijgen we een hele tirade in het Pools. Voordeel daarvan is dan wel weer dat wij er geen hout van verstaan en lekker een Nederlandse tirade terug kunnen geven hoe vriendelijk ze is en hoe fijn het is dat ze wat moeite doet om duidelijk te maken welke talen ze machtig is. Dat het tijd wordt voor een cursus "hoe ga ik met mijn klanten om". Jaap betaalt uiteindelijk met zijn betaalkaart. Diegenen die mij een beetje of iets beter kennen weten vast wel wat ik gedaan zou hebben en aangezien ik een Lourens ben zou ik vast diezelfde boodschappen ergens anders hebben gekocht. Gelukkig had er inmiddels wel iemand een beetje lol om de hele vertoning en dat was de man die achter mij in de rij stond. Of hij lachte om ons of om die verschrikkelijk vriendelijk dame weet ik niet maar hij had wel plezier. Hij wel. Volgens mij had die mevrouw beter bij de firma kwaśna śliwka (oftewel de firma zuurpruim) kunnen gaan werken!

Goed dit was dus nog maar het begin van een grijze dag. Hoeveel grijzer zou die nog worden?

Niet getreurd, het is droog en we tuffen het platteland maar weer eens op. We hebben de nodige objecten gezien om te fotograferen, nu nog zien dat we er bij kunnen komen.

Hier en daar lukt dat, al moet Jaap op een gegeven moment wel even het spoor over. Enne, dan niet netjes via de overweg, nee, illegale acties in het buitenland. Maar goed dat je hier weinig politie ziet (net zoals bij ons). Het levert dan wel weer leuke foto's op.

Het is droog en blijft droog, dan kunnen we ook wel eens gaan kijken in ZabkowiceSlaskie. Een heel oud stadje dat vermoedelijk voor de 2e WO een heel rijk en mooi stadje is geweest. Na de 2e WO in communistische handen gekomen en vervallen tot .................. ja, tot wat. Armoede, niet echt maar wat een verpaupering en wat een verval van ooit eens prachtige huizen. Diep en diep triest eigenlijk als je ziet wat verwaarlozing en geen eigen bezit (maar alles staatsbezit) kan doen met de meest mooie gebouwen.

We parkeren de auto en maken een rondje. Zien prachtige dingen en de dingen die ik hierboven beschrijf. Bij de kerk, die nog wel als kerk in gebruik is maar die ook echt zijn hoogtij dagen heeft gehad, staat ook een toren. Dat blijkt na Pisa de 2e toren in Europa te zijn die zo scheef staat. Je kunt er ook naar boven maar dat lijkt mij niets. Dus maar een plekje zoeken om een bakkie te doen en dan maar eens kijken hoe of wat. Dat plekje om een bakkie te doen zit naast de scheve toren. Een piepklein, heel gezellig koffiehuisje waar hooguit 12 personen een bakkie kunnen drinken en dan zit het er mud vol. Met een mooi dag ook nog wat mensen buiten maar dan houdt het wel op.

De eigenaresse vraagt of we een speciale koffie willen en 2 studenten die Engels spreken vertellen dat het echt de moeite waard is. Nou vooruit, live dangerous, dus een speciaal bakkie. Dan ook met appelgebak. Nou, speciaal was het. Een prachtige koffie, met slagroom en chocola in een patroon. Appelgebak met ijs en slagroom. Wat een luxe.

Na dat bakkie koffie gaat Jaap weg om de toren te beklimmen, ik blijf lekker zitten waar ik zit. Binnen no time is hij weer terug. De toren bewaker heeft geen wisselgeld. Nou dan nog maar zo'n speciaal bakkie koffie. Afrekenen en Jaap doet een 2e poging. Terwijl hij weg is en ik op hem wacht komen er twee dames binnen. Die praten even met de eigenaresse en een van hen vraagt daarna meteen in het Engels aan mij of ze bij mij mogen zitten. Ja hoor, ik bijt niet en als zij bij mij willen zitten dan mag dat.

We raken aan de klets en het blijkt dat diegene die mij aansprak 6 jaar in Nederland heeft gewoond en nog steeds Nederlands spreekt. Dit is lachen …………………. maar om haar vriendin (de dame van het koffiehuis) en haar nicht (de dame bij haar) niet te kwetsen schakelen we toch weer over naar Engels. Dat verstaat iedereen in dit kleine gezelschap.
We praten over Polen, over Nederland, over het rijden als gekken hier, over de afschuwelijke koffie die je overal te drinken krijgt - behalve in dit koffietentje. Ik krijg tips en als Jaap weer terug is uit de toren vindt hij ons druk kletsend. Hé, heb je vrienden gemaakt.
Ja, heel gezellig. Jaap gaat nog even naar de auto om een beetje parkeergeld bij te storten en komt weer terug. We kletsen nog even en gaan dan weer op pad. Met de tips nog even hier en daar in het stadje gekeken. En wat later naar een fort boven een berg, ook een tip.

Als we daar komen vallen we weer terug in de grijze sferen. Na een fikse klauterpartij van ongeveer 1 kilometer berg opwaarts kijken we eerst aan de verkeerde kant van de berg. Hier moeten we niet zijn. Hier zijn mensen die willen schieten en daar hebben we geen belang bij. De andere kant is het echte fort. Maar ………………. daar krijgen we te horen, althans dat probeert een jonge Poolse vrouw ons uit te leggen, dat we nog welgeteld 20 minuten hebben om even op het terras te kijken. Pardon, het fort is open tot 19.00 uur en het is pas 17.15. Nee, het fort gaat vandaag???? dicht om 18.00 uur en wij moeten om 17.40 uur terug zijn bij de ingang. Een vriendelijk, Engelssprekend echtpaar vertaald dit voor ons. Zij vinden het niet de moeite waard om nog te gaan kijken. Zij komen morgen wel weer terug. Nou wij niet en bovendien ik ga toch echt morgen die klim niet nog een keer maken. Willen die Polen mij een hartverzakking bezorgen? We gaan toch maar kijken. Op het terras en brutaal als we zijn ook verder. Zien geen mensen en maken dus wat foto's die we volgens de regels niet hadden kunnen maken. Nou ja, geen mens heeft ons daar gezien dus…………………..

We eten nog een frietje (ik) en Jaap een Pierogi als we weer van de berg afgedaald zijn. Komen het vriendelijke echtpaar nog een keer weer tegen die daar met hun hele gezelschap wafels eten en die ons meteen weer helpen in de vertaalsector.

Het kan dus alle kanten op. Met het weer, met de mensen en met ons. Want morgen trekken we weer verder. Nog onzeker waarheen maar dat we verder trekken is zeker. Niet zeker is of we weer zulke avonturen beleven dat het haast een roman wordt maar wie er genoeg van heeft die doet gewoon dit boek dicht. Geeft niet, wij beleven vast wel weer nieuwe dingen en vertellen het jullie met veel plezier.

Liefs voor iedereen die het nog steeds kan opbrengen onze roman te volgen en liefs voor iedereen die denkt "het is wel goed met die twee".

Tot morgen!