Polen - dag 12

We schreven gisteren dat we pas a.s. maandag naar Auschwitz zouden gaan vanwege kaartverkoop online maar dat plan hebben we bijgesteld. We waren mooi vroeg vanmorgen dus bedachten we dat we wellicht de gok zouden kunnen nemen en er op de bonnefooi naar toe.

De rij bij de kaartverkoop viel mee, hooguit drie voor ons en we konden ook toegang krijgen zonder een gids. We kunnen de infoborden zelf wel lezen en we kunnen alles in eigen tempo bekijken. Voordat we naar binnen kunnen hebben we al een klein drama. Jaap mag er niet in omdat hij een zakmes op zak heeft. Kanonnen, ik ben er al door, wat nu? Hij kan kiezen, mes weggooien of eruit. Flink pissig gooit hij zijn dure zakmes in de afvalbak. Als ik probeer te sussen geeft een lieve jonge bewaker aan dat Jaap zijn mes kan afgeven bij de bewaarafdeling en dat hij Jaap er wel weer uit kan laten. Ik vertel Jaap dat dit mogelijk is, die vist zijn zakmes weer uit de afvalbak, gaat tegen de stroom in naar buiten, brengt zijn mes weg en ik word door de bewaker een tijdje later op de hoogte gebracht dat mijn man er al weer aan komt. Dat is het voordeel dat het nog niet zo heel druk is.

In Auschwitz I zijn al wel groepen en bij wat verschillende locaties is het even dringen om toch iets te zien. Het wordt steeds drukker en we horen tig verschillende nationaliteiten.

In de barak waar het Nederlandse deel wordt verteld krijg ik de 1e dreun. 
Hoe, in hemelsnaam heeft het toch kunnen gebeuren dat mensen met koffertje en wat spulletjes op een perron naar elkaar staan te zoeken en te wuiven alsof ze op vakantie gaan. Iets in mij breekt, wij kennen nu 70 jaar later de waarheid over welke gruwelijkheden er gebeurden maar zij zijn nog vol geloof en onschuld en denken dat ze het beter gaan krijgen. Als ik zachtjes in mij zelf mompel dat het lijkt alsof ze met vakantie gaan wordt dit door iemand die ook zit te kijken beaamd. Ik reageer niet eens omdat ik weet dat ik dan sta te janken. Dat doe ik nu wel nu ik dit verslag schrijf.

De 2e keer dat ik moeite heb om me goed te houden is als ik de vracht kinderschoentjes zie die hier achter glas liggen en dan te bedenken dat dit maar een duizendste?? deel is van wat er ooit moet zijn geweest. WAANZIN.

Na ruim 3 uur hier gekeken en geluisterd te hebben gaan we met de shuttlebus naar Birkenau. De poort, de spoorrails, de nog steeds staande schoorstenen van de barakken. De paden richting de gaskamers, het komt binnen en niet zo'n klein beetje ook. Het meest verwarrende ervaar ik eigenlijk in het feit dat het er NU naar vers gemaaid gras ruikt en hoe moet dat toen geweest moet zijn. Ziekte, mensen in grote getalen dicht op elkaar levend. Dat rook toen echt niet naar vers gemaaid gras. Ik wil denk ik niet eens weten hoe het toen geroken moet hebben. Een vreemd gevoel dat ik ondanks het hoge prikkeldraad waar destijds stroom op stond nu kan lopen, kijken en gaan waar ik wil. Wil ik naar links, wil ik naar rechts, wil ik tegen de stroom in. HET MAG, want ik leef in vrijheid, ik mag gaan en staan waar ik wil. Hoeveel zieke geesten moeten er toch zijn om dit nu nog steeds weer te ontkennen of om te zien dat de geschiedenis zich hier en daar bijna herhaald.  

Genoeg is genoeg. Zelfs voor een hele dag Auschwitz en Birkenau. We gaan eruit, naar de auto. Om 15.15 aan we richting auto en het is dan giga druk geworden, lange rijen bij de kassa en de ingang. Wij gaan een slaapplaats zoeken en een dag rust inlassen.

De zoektocht voor een overnachting loopt uit de hand want in de regio die we uitzoeken is morgen een drone activiteit en veel is volgeboekt. Een hele lieve jongedame wil ons Nederlanders wel helpen, zij had een maand lang een supertijd in Haarlem, en belt voor ons achter heel wat adresjes aan. Bij een lukt het, we moeten wel een stukje terug maar om goed 19.15 uur hebben we de plaats bereikt met wat hulp van andere Poolse jongeren. We zijn het zat, ruim 4 uur na Auschwitz zitten we aan het eten en zit ik nu het verslag te schrijven.

Auschwitz zal net als Bergen-Belsen, Theresienstad, checkpoint Charlie en nog veel meer een onuitwisbare indruk op mij achterlaten.

Tot morgen allemaal 💋