Polen - dag 5

Het was een indrukwekkend dag, die al een beetje bijzonder begon en ook zo eindigde.

Het is een wat langer verhaal, ik beloof dat het geen roman van tig pagina's wordt maar ik red het vanavond niet met 1 A4tje.

Na een eenvoudig ontbijtje (vanwege de stevige maaltijd gisteren) en een vriendelijk tot ziens bij de kamerverhuur stapten we om iets voor negen in de auto. Het klooster dat we eigenlijk gisteren al wilden bezoeken (maar toen gesloten was) is onze eerste stop. Dat is dan slechts 3 minuten rijden (tja………………….).

Daar gekomen blijkt dat alles pas open gaat om 10.00 uur. Gunst, hadden we net zo goed nog een uurtje op het bankje voor de kamer kunnen blijven zitten. Niet getreurd, wij wachten. Dan komt er een buslading Polen en alles kakelt door elkaar heen. De groep krijgt om 10.00 uur tickets via hun "piloot" oftewel reisleidster en de hele groep dromt om de supervriendelijke (maar niet heus) vertegenwoordiger van het klooster heen. Als ik hem vraag of wij ook tickets kunnen kopen krijg ik de bitse opmerking dat we een donatie in de bus moeten doen en mee kunnen met de groep. Ja hallo, Pools …………………… wat moeten we daar mee? De groep verdwijnt en toegangsdeur gaat weer op slot! Heu??????? Daar zitten we dan met zijn tweetjes. Ik kon Jaap nog net weerhouden om het geld in de donatie bus te doen.

Mopperend lopen we onder de poort door naar het voorhof. Gloeiende, gloeiende, gloeiende kooltjes …………….. hebben we daar ruim 50 minuten voor zitten wachten. Wat een gedoe.

Terwijl we het plein aflopen komt er een dikke Volvo CX90 aanrijden. De bestuurder heeft een rozenkrans aan zijn achteruitrijspiegel hangen. Yes, mijn kans. Die hoort hier thuis.

Ik steek mijn hand op en de man stopt en doet het raampje open. Ik vraag hem beleefd of hij Engels spreekt en dat doet hij gelukkig redelijk goed.

Waarom zijn er geen rondleidingen voor "slechts" twee niet-Polen en ik leg hem ook uit dat wij al 50 minuten hebben gewacht, dat we geld mochten doneren maar dat vervolgens de deur op slot ging.

Hij zet zijn auto weg en komt naar ons toelopen. Hij zal gaan informeren of de enige Engelssprekende priester tijd heeft voor ons. Binnen 5 minuten is hij terug. Alleen. Helaas, de priester heeft pas tijd om 12.30 uur. Ja, dat is iets te laat voor ons. Dan, als hij ons gedag zegt vraag ik beleefd of hij heel even de deur van slot af wil doen zodat we dan toch een foto kunnen maken.

En dan…………………………….laat hij ons binnen, geeft ons 10 minuten van zijn kostbare tijd. Terwijl hij ons e.e.a. uit staat te leggen komt zijn grote baas (niet de grootste, maar enkele trapjes daaronder), nl. de bisschop van dit orthodoxe klooster eraan. Hij begroet zijn baas en vertelt dat hij twee buitenlanders een korte rondleiding geeft. Dit mag blijkbaar want er wordt niet geprotesteerd door de bisschop. Hij vertelt van alles maar moet ook aan het werk. De bisschop wacht op hem. Het klooster wordt druk gerestaureerd. Hij vertelt hier wat over en vraagt of wij zo'n 10 minuten zelf willen rondkijken. Ja hoor, tuurlijk willen wij dat wel.

We bekijken een ander deel van het klooster, lopen wat rond en dan komt deze vriendelijke man eraan. Een nieuwe groep komt binnen en wij gaan eruit. We hebben een privé rondleiding gekregen, kosten ……………….. een vriendelijk dank u wel (en op zijn pools uiteraard).

Het iconenmuseum is wel open maar dan moeten we nog weer 20 minuten wachten op een rondleiding en dan weten we niet eens zeker of dit in een voor ons begrijpbare taal gebeurt.

Nee, we gaan verder, het is al later dan we dachten.

Blijf bij ons want er komt nog veel meer vandaag. Dit was nog maar het begin van de dag. De roman dendert in hoog tempo verder. Geen moord en doodslag, wel verrassende onthullingen.

Als we dan toch op kerkentoer zijn dan ook in Krusziniany de houten moskee bezoeken.

Heel bijzonder, maar onze Miep raakt van slag. Gelukkig kunnen we ook de moskee apart als doel ingeven. Bij een bijzondere Zajazd (soort logement) stoppen we en vragen we voor alle zekerheid even de weg. Yes, we zitten goed. We kopen als dank meteen 2 flesjes Russisch bier en een pot honing. En uiteraard maakt Jaap hier ook foto's. Dit kom je niet dagelijks tegen.

Even verder rijden en we komen we bij de moskee. Een klein houten gebouwtje, in de middel of no where. Gesticht door de Tartaren (althans dat maken we op uit het niet helemaal zuivere Engels of wat hier voor door moet gaan). Hier zijn we zo uitgekeken. Maar wel interessant.

Dan moeten we, volgens Miep, heel eind terugrijden. Goh, zo had ik de route niet uitgestippeld. Het blijkt dat onze Miep nog op "vermijd onverharde wegen" staat. Dat is wel logisch maar hier werkt dat niet echt want dan moeten we iedere keer zo'n 20 km omrijden.

We kiezen de instelling om wel onverharde wegen te mogen rijden. Dat was niet erg, maar onze Miep is inmiddels door ons geklooi aardig in de war geraakt (en wij zelf erbij). Het resultaat is dat we op een dusdanig zandpad terecht komen dat we het niet meer te verantwoorden vinden. (ja, Miep heeft wel gelijk, onverhard is onverhard). Dit is niet de bedoeling, Jaap wil dit risico, terecht, niet nemen en dus terug naar de min of meer met gravel bedekte weg. Joepi, ook Miep herkent deze weg weer en zonder verloren onderdelen maar hooguit wat flink door elkaar geschud bereiken we weer min of meer bewoonde wereld. Als we zien dat er een paar meisjes op een bus staan te wachten weten we het zeker ……………………………. de bewoonde wereld en we zijn in ieder geval weer terug op asfalt en op een doorgaande weg.

Blijf bij ons, er komt nog meer.

Na verschillende prachtige kerken gezien te hebben, waar niet elke keer gaan kijken, komen we weer bij een die wel weer iets heeft. Er is een groot kerkhof bij. Nou, sorry dat ik het zeg maar dan zijn onze kerkhoven maar saai hoor. Hier staat bij elk graf een grote grafsteen met namen en foto's en dan al die bloemen die er bij staan. Het zijn dan wel kunst boeketten maar dat alleen is al kunst op zich. We hadden onderweg al van die bloemenzaken gezien maar begrijpen nu waar al dit soort bloemstukken voor zijn. Bij een van de graven ligt het vol met bloemstukken en zitten de linten er nog aan. Wij denken nu al gauw dat hier gisteren pas iemand begraven is maar dat is niet zo. De datum van overlijden was eind mei en de (kunst) bloemen houden het hier ook nog maanden vol dus wat dat betreft, ook daar kun je niets van op aan.

Verder maar weer, op naar de volgende verrassing.

In Hajnowka zien we een heel apart gebouwde kerk. Ja, weer een kerk. Misschien was het vandaag wel kerkendag, weet ik veel. In ieder geval is die heel bijzonder. Als we er om heen lopen blijkt de kerkdeur open te zijn en eenmaal binnen zien we een pracht en praal die we nog niet eerder zagen. Wat een fresco's, wat een bladgoud, wat een prachtige iconen, PRACHTIG. Een priester staat een Poolse groep e.e.a. te vertellen en als de groep weggaat spreek ik de priester aan met de vraag of hij Engels spreekt. Ja, weer iemand die ons in redelijk goed Engels wat kan vertellen. Hij wil graag dat ik vragen stel omdat hij dat makkelijker vindt om te antwoorden in het Engels dan dat hij een heel verhaal zelf moet doen in een voor hem wat moeilijkere taal. Dat is goed, we hebben genoeg te vragen. Wat een mazzel. Weer krijgen we een privé rondleiding en uiteraard hebben we ook hier foto's gemaakt.

We bedanken hem en kopen in de kiosk een boekje over deze kerk. Dan krijgen we opnieuw aangeboden om de kerk te bezichtigen. Met behulp van Google Translate kunnen we de dame kenbaar maken dat we de kerk al van binnen hebben gezien. Inmiddels zijn er Poolse dames binnengekomen waarvan 1 zowel Duits als Engels spreekt en zij vertelt dat de dame van de kiosk verbaasd is dat wij met behulp van een telefoon haar duidelijk kunnen maken hoe of wat.

Onderweg komen we nog over diverse onbewaakte spoorwegovergangen. Daar moet je verplicht stoppen. Logisch natuurlijk, het is niet heel erg gezond om over te steken als de trein aan komt denderen. Die stopborden staan echter nog overal. Ook daar waar naar ons idee al in tig jaren geen trein meer rijdt. Rails hartstikke roestig, het onkruid staat man hoog. Nee, een trein, volgens ons komt die hier niet meer langs. Wat het dan wel een beetje hilarisch maakt is het feit dat de Polen overal op de weg maling aan hebben. Inhalen bij de doorgetrokken streep en nog veel meer. Maar het verbaasd ons dat ze dan wel weer stoppen bij een stopbord voor een overweg waar al jarenlang geen trein meer langs komt. Ik blijf het zeggen "rare jongens", die Polen.

Als we eindelijk na onze omzwervingen in Bialowieza aangekomen zijn (het wordt natuurlijk heel anders uitgesproken dan geschreven maar dat even terzijde), vinden we een prachtig grote kamer waar we helaas maar 2 dagen kunnen blijven. De andere nachten is hij volgeboekt.

We halen onze spullen uit de auto en lopen wat later naar een restaurant aan het einde van de straat waar we heerlijk (traditioneel) eten krijgen. We genieten met volle teugen, ook al omdat we gezellig aan de praat raken met een mevrouw van Poolse afkomst, getrouwd met en Duitser en die ook heel behulpzaam is met het uitleggen van de Poolse gerechten. Het staat er wel in het Engels onder maar dan nog. Zij adviseert een heel typisch nagerecht uit deze regio en dat nemen we ook na het eten met 2 kawa (koffie). Heel aardig en na een tijdje met haar gesproken te hebben gaan zij en haar man weg en wij eten.

Wat een dag………………………………..wat ons betreft volgen er meer zoals deze. Dit is het avonturieren dat we zo graag doen. Alhoewel, de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat het zandpad iets te avontuurlijk was maar de rest ……………………… helemaal goed.

Lieve allemaal, tot morgen. Wie weet wat we dan weer beleven. Wordt vervolgd.
(de foto's komen er aan, Jaap gaat er nu mee aan het werk)